Persoonlijke ontwikkeling en symboliek, Chartres 2011...

Dereck Oerlemans

…zo heet de nieuwe training van FPnP die groepsgewijs en meerdaags op een uurtje van Parijs gegeven wordt. De dagen staan bol van de energie, synchroniciteit en verbinding. Daarmee is het een belevenis in de meest krachtige betekenis van het woord, sta er maar eens bij stil, en dekt ‘training’ de lading bij lange na niet.

Voor mij zou Chartres een toetje worden van een langdurig proces in mijn persoonlijke ontwikkeling, een proces dat 9 jaar in beslag heeft genomen. Chartres werd een apotheose.

Iedere ochtend begon met een klassikaal theoretisch deel. Trainers Frits Wilmsen en Anja Moortgat toonden daarin hun grote deskundigheid en kennis, waarmee ze ons op de juiste manier meenamen in een gestructureerde innerlijke reis. In deze belevenis "maakten we de balans op van waar je nu staat, waar je vandaan komt en waar je heen beweegt en ruim je de belemmeringen op die je daarin mogelijk nog tegenhouden." Waarvan akte, dankzij de oefeningen 's middags in de kathedraal en de napraatsessies op dag 2 en 3: het stellen van de juiste vragen achteraf bleek evenzeer van groot belang.

Alles waarom ik had gevraagd, is aan het licht gekomen, op een manier die buiten mijn verwachting en zeer groots was. Chartres was niet mijn eerste innerlijke reis en daarom is het zo opvallend dat het resultaat zo indrukwekkend is gebleken. Omdat het primair om aangelegenheden gaat die erg privé zijn, concentreer ik me hier verder op het werk.

In ben videoproducent en heb het afgelopen jaar veel in het onderwijs gefilmd. Het onderwijs ben ik een heel interessante wereld gaan vinden. Vinden, ja. "Ik vind het onderwijs interessant." Zo'n zin komt niet per definitie vanuit jezelf, correspondeert niet per definitie met je innerlijke kompas. Anders gezegd: je voelt er dan niet de werkelijke verbinding mee.

Die verbinding kwam er. Ik ben er achter gekomen dat het onderwijs mijn wereld is. Echt. Door de vragen die je jezelf stelt, de volgorde daarvan en de plek waar je ze stelt, voel je het door je hele lichaam. Dat is wat er in jezelf gebeurt, maar er gebeurt meer. De symboliek is er namelijk ook.

Op dag 3 doe ik mijn oefening in de kathedraal en loop het labyrint. Tot dan toe heb ik er slechts oudere mensen, Japanners en onze groepsleden gezien. Terwijl ik het labyrint loop, komt er een schoolklas kinderen dat het labyrint ook loopt. Ik kom ze overal vrolijk tegen. In het hart van het labyrint, de meest energetische plek van de kathedraal, sta ik vol in mijn energie, het hart volledig geopend en mijn ogen gesloten. Er komen zes kinderen om me heen staan zonder hun juf. Er zijn 6 rozenblaadjes, chakra's, om het hart van het labyrint. De kinderen staren me vandaar aan, hoofdjes in de lucht. Ik zie het niet, maar hoor het later van degene met wie ik de oefening doe. Terwijl ze niets wist van mijn werk-verhaal zei ze vol verwondering: "Had je het door? Dit was zo prachtig! Alsof je de meester was stonden er 6 kindjes om je heen?!"

En dit was slechts één van de vele synchroniciteiten.

Ik heb de rust gekregen waar ik om had gevraagd omdat ik primair mezelf graag wilde vertrouwen en vrijdagmiddag tot het inzicht kwam dat ik mezelf kan vertrouwen. Het verschil tussen willen en kunnen blijkt groot, heel groot.