Woensdagochtend en Frits begint. Met vragen. Hoe is het met
je? Waarom ben je hier? Wat heb je los te laten? Wat is je wens? En alle acht
beginnen we te praten. Een voor een. Goedbedoeld, maar aan de oppervlakte. En
we hebben het over de symboliek van de kathedraal die we straks binnen gaan. Ik
hoor volzinnen. ‘Als je de kathedraal binnentreedt stap je eigenlijk jezelf
binnen.’ En ik denk nog even aan de belangrijke dingen die ik op dit moment ook
had kunnen doen. Werken.
Dan is het zover. Naar buiten. De najaarszon in. Terras.
Lunch. Wijn. Zonder het door te hebben glijdt de energie van Chartres mijn lijf
en geest binnen en wordt het licht scherper en de plek en de tijd logisch. Ik
ben hier met een reden.
Samen met Jenny, mijn lieve partner in grootse (en kleine)
wereldveranderende zaken, treed ik de kathedraal binnen. Ik krijg vragen over
mijn leven, over de belangrijke momenten. Steeds meer worden de antwoorden die ik geef
ook geladen en gevoed door de plek waar ik ben. Ik ben voorbij
achtereenvolgende gebeurtenissen die je leven vormen, maar ik ben er weer
onderdeel van. Het is alsof de ramen me verhalen vertellen over mezelf, alsof
iedere stap die ik zet weer van betekenis is en ik begin lijnen te zien in
waarom ik hier ben. Ik kom iets afsluiten om een volgende stap te kunnen nemen.
Ik kom mezelf laten zien dat de reis naar ‘het geheim dat alles anders maakt’
hier ligt. In de antwoorden die ik mezelf geef, hoe klein of groot ook.
En daar begint de echte reis. Maar ook die van de anderen. 3
dagen lang delen we, ieder voor zich en zonder elkaar te helpen, waar we zijn
en waar we naartoe bewegen. Frits vraagt en duidt en geeft magische context aan
wat we aan het doen zijn. We zijn onderdeel aan het worden van oude wijsheid en
symboliek die gaat over het leven. En ieder van ons haalt er het zijne of hare
uit. Iedereen neemt in 3 dagen een volgende stap die ons klaarmaakt voor een
leven van wijsheid en liefde.
Mijn grootste ontdekking zat in het kleinst mogelijke. Op
vrijdagochtend was er een filmpje. Een kort fragment. Het was de voyeuristische
blik op een bevruchting. Eicellen en zaadcellen. Het ontstaan van nieuw leven.
En daar was de schok. De bevruchting is geen competitie tussen zaadcellen met
als grote prijs de penetratie van een eicel. De bevruchting is een dans van
miljoenen zaadcellen rond een eicel met niet de penetratie als climax, maar de
versmelting. De fusie.
Het geheim van het leven is niet het grootst mogelijke, maar
het kleinste en alles daartussen. Het is het bloed dat het hart laat kloppen in
plaats van andersom. En dat maakt alles anders. Het maakt alles heel.
David Smith
website www.perfectworldprinciple.com