Braille Without Borders

Ik heb tijdens mijn Tibet-reis deze zomer een zeer geïnspireerde en gepassioneerde man ontmoet. Zijn naam is Paul Kronenberg. Hij is de man van Sabriye Tenberken en zij leiden sinds enige jaren een blinden instituut in Lhasa. Sabriye ken je misschien van haar interview bij Oprah Winfrey of anders van haar boek “Met andere ogen” .

Wat mij het meest aansprak was de visie van waaruit zij het centrum leiden. En dat is kijken naar de mogelijkheden en niet naar de onmogelijkheden. We kennen dit motto natuurlijk en we zeggen dat wel eens als een makkelijke punchline, maar onder deze omstandigheden krijgt deze visie een grootse dimensie. Want de onmogelijkheden lijken hier wel erg makkelijk voorhanden. De trage Chinese ambtelijke molens, de puur praktische omstandigheden , de Tibetaanse cultuur, waar blindheid en het hebben van een handicap sowieso nauwelijks geaccepteerd wordt, of gezien wordt als slecht karma en dus ‘eigen schuld dikke bult’ (een wel zeer beperkte opvatting van karma).

Opmerkelijk was zijn uitspraak dat de focus tot veranderen meer de buitenwereld was dan de blinde kinderen zelf. Zeer leerzaam. Als de algemeen geldende overtuiging is , blind zijn is zielig, je kunt toch niets, dan stopt de ontwikkeling. Het kost tijd en energie om de ouders en de sociale omgeving van de kinderen zover te krijgen om de kinderen deze kans te geven. Het moeilijkste voor de kinderen op het instituut is loskomen van deze overtuigingen. Ze moeten opnieuw leren dromen. Dat leren ze daar ook heel expliciet. Een van de kinderen droomde van een carrière als taxi-chauffeur. Geweldig toch?! Uiteindelijk is hij een klein taxibedrijfje begonnen , laat het besturen van de taxi over aan de zienden, maar kan lezen en schrijven in drie talen, Tibetaans, Chinees en Engels. En kan zo’n bedrijf prima vormgeven en leiden. Eén van de kinderen riep eens uit: “Wat ben ik blij dat ik blind ben. “ Doordat hij bij het instituut terecht kon is hij nu de best opgeleidde van zijn dorp. Van een buitengesloten, verstoten kind heeft hij nu aanzien in zijn familie en in zijn dorp.

Inmiddels is dit braille without borders project worldwide gegaan. Met een eerste grote uitbreiding in Kerala (Zuid India) . Volgens dezelfde principes en geleid door mensen die allemaal net zoals Paul en Sabriye hebben aangetoond dat ze heftige sociale of fysieke ‘hobbels’ hebben overwonnen, en dus over uitzonderlijke realisatiekracht bezitten.

Kijk maar eens op hun site, en bedenk eens je hoe je ze zou kunnen ondersteunen.

http://www.braillewithoutborders.org/

Een paard als spiegel ….

een bijzondere ontmoeting

Wat een geweldige start heb ik gehad na de zomer; met m’n collega’s 'paarden fluisteren', ook wel paardencoaching genoemd.

Zowel alleen als in teamverband ben ik ‘de bak’ in gestapt bij 'No Fear' en 'Diamant' op zoek naar contact met het paard en mezelf.
Het was de bedoeling om contact met het paard te maken en het dier opdrachten te geven, zonder gebruik van hulpmiddelen.
Ondanks dat het wellicht zo lijkt, gaat het hierbij niet om een soort sport waarbij behendigheid mijn redding kon zijn. Tovertrucs en circusacts werkten evenmin. “Echt contact maken en ervoor zorgen dat het paard zich veilig voelt en je wil volgen” was het advies. Maar hoe moest ik dat dan doen?

Zodra ik de bak in stapte, scande het paard mijn gedachten en gevoel. “Wat gebeurt daar en ben ik hier veilig?”, leek het zich direct af te vragen. Na een korte uitleg werd ook duidelijk waarom. Een paard is een prooidier dat continue op zijn hoede is en zich van oudsher in een kudde beweegt. Om te overleven is een leider nodig en het moet zonneklaar zijn wie dat is. Ook bij iedere nieuwe ontmoeting moet duidelijk zijn wie de leider is, want je volgt of je leidt. Een tussenvorm bestaat niet. Verder kregen we er nog eentje mee om te overdenken. De leider van de kudde is altijd een merrie en de kudde heeft slechts één hengst met de functie van ‘drijver’ en ‘dekker’. Opmerkingen als ‘Interessant!’, ‘Dat kan niet waar zijn!’, ‘Kunnen we van leren’, ‘Zo hoort ’t ook’ en ‘Mooie plek voor zo’n kerel’ waren niet van de lucht.

In de omgang met het paard bleek dat mijn eigen gemoedstoestand door de reacties van het paard zeer krachtig werden gespiegeld. Was ik aftastend was het paard dat ook, voelde ik angst of twijfel was dat duidelijk bij het paard te zien en was ik enkel aandachtig bezig met het paard kreeg ik geen aandacht. Pas nadat ik mezelf als onderdeel van het totaal ervoer en als onderdeel van een denkbeeldige kudde, sloot het paard zich aan.

De zoektocht bleek een waar kado om inzicht te krijgen in mijn eigen gedrag, gedachten en gevoel. Door de ongekunstelde puurheid van het paard had ik de kans te leren over mezelf.

Het was een zeer bijzondere ervaring om zo in contact te staan met een dier en ...... met mezelf.

Heb jij ook wel eens zoiets meegemaakt?